Βρέθηκε το 1998 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στον τάφο Μ 29. Σχηματίζεται από πλατιά, «δαντελωτή» στεφάνη (δακτύλιο, κρίκο) από ασήμι με ένθετα στοιχεία από κράμα χαλκού: ρόμβους, «αμύγδαλα» και κυκλίσκους.

Τα δαχτυλίδια αποτελούσαν το πιο συνηθισμένο προσωπικό κόσμημα. Κατασκευασμένα από διάφορα υλικά, αντανακλούσαν την οικονομική και κοινωνική θέση του κατόχου τους, κάποτε και τη θέση του στην στρατιωτική ή θρησκευτική ιεραρχία. Εκτός από τη χρήση τους στον προσωπικό στολισμό, είχαν και πρακτικό, συμβολικό ή αποτροπαϊκό χαρακτήρα. Φορέθηκαν από ενηλίκους και παιδιά, μόνα τους ή πολλά μαζί, σε διάφορα δάχτυλα, ακόμα και σε διαφορετικές φάλλαγες των δαχτύλων. Έτσι, το μέγεθός τους δύσκολα προσδιορίζει το φύλο ή την ηλικία του κατόχου τους.